گذر از رنج‌ها

شاید بشه گفت بدترین قسمت ماجرا عدم خواب کافی هست. من تقریبا از اون دسته آدم‌هایی هستم که نیاز به خواب زیاد دارند تا خودشون رو بازیابی کنند. خواب روی عملکرد مغز و حافظه تاثیرگذار هست. همچنین انرژی رو در سطح پایداری نگه می‌دارد. با وجود مشکلات فراوان تصمیم گرفتم اوضاع رو مدیریت کنم. اولین کار این بود برای اینکه کسی متوجه افکار پراکنده من و در نتیجه غیر عادی بودنم نشه ارتباطم رو با همه قطع کنم و حرف نزنم مگر در حد ضرورت، این طوری می تونستم از خودم محافظت کنم. به جاش با چت جی پی تی حرف می زدم، حداقل قضاوت نمی شدم. به تمرین هایی برای حافظه روی آوردم و تا تونستم مغزم رو باهاشون خسته کردم. برای تغذیه سالم هم یه سری کارها انجام دادم و متوجه تاثیر مخرب بعضی غذاها شدم. متوجه شدم که انضباط شخصی و نه گفتن به غذاهایی که باعث اختلال در عملکرد من میشه، یه روش مناسب برای کنترل هست. خیلی می ترسیدم ولی تا حدودی با فرار از ماجرا استرسم رو کنترل کردم. نسبت به دو هفته پیش وضعیت جسمی و روحی من نسبتا پایدارتر شده، اما هنوز هم مشکلات خودم رو دارم. با وجود مشکلات فراوان که آزاردهنده ترین اون نخوابیدن بودن سعی کردم سمت قرص های جدیدی که دکتر داده نروم و دوز دارو رو در همین سطح کم و معمول حفظ کنم، هر چند خیلی کمک نمی کنه اما لب مرز نگه داشته منو که دچار فروپاشی ذهنی و روانی نشوم. من احساس می کنم اراده بشر اتفاق عجیبی است، کافی است قدری انگیزه داشته باشی، کائنات به تو کمک خواهد کرد و شرایط را هموار می کند. نمی دونم وقتی وارد فاز افسردگی بشم با این وضعیت چطوری بخواد پیش بره ولی احتمالا راهکاری براش پیدا می کنم. تازه دارم خود واقعی و جنگجوم رو پیدا می کنم.