خسته از دنیا

امروز چندان حوصله کار کردن نداشتم فقط اسلایدهای یک پاورپوینت رو زدم. بلیط رفت و برگشت برای سفر سه روزه به شیراز گرفتم. الان هم آبدارچی شرکت واسم چای آورده گذاشته روی میزم و منتظرم دماش به حدی برسه که قابل خوردن باشه. به لحاظ روحی خسته‌ام نه اینکه بگم حوصله کار ندارم در واقع حوصله هیچی ندارم و دلم می خواد این زندگی رو تمومش کنم چون معنایی در اون نمی بینم. احساس می کنم همه چی مزخرف و بی معنی است. صبح بیدار شو برو سرکار، عصر برگرد خونه بعدش یه چیزی بخور و بخواب و تقریبا هر روز این روتین داره تکرار میشه. خسته کننده بودنش یه طرف عذاب آور بودنش یه طرف قبلا هر روز کتاب می خوندم الان حوصله همونم ندارم حتی حوصله آشپزی هم ندارم. راستی یه همکار پررو هم داریم بهم میگه رفتی شیراز واسم نون برنجی و مسقطی بیار. من بدبخت با اتوبوس میرم و میام بعدم با مترو و اتوبوس خودمو تا ترمینال می رسونم از من چه توقعی داره نمی دونم. قبلا هم بهم گفت شیرینی خامه ای بیار منم گفتم با اتوبوس و مترو میام نمی تونم که این دفعه گفت میام در خونه ات ازت می گیرم. نمی دونم چرا این از رو نمیره و چطوری میشه بدون اینکه ناراحت بشه دمشو قیچی کرد.